Moskou in 1965 was geen Parijs. Geen wenkende bistros, cafés of terrasjes. Ontsnapt aan onze reisleidster Natasha gingen Eymert en ik op zoek naar alternatieven voor de smakeloze groepsmaaltijden in ons hotel. Eénmaal met spectaculair succes. Weg van de straat ontdekten we de verborgen ingang van een luxe restaurant met internationale allure. Binnen was het tjokvol foute mannen met teveel brylcream in hun haar, behangen met dikke gouden kettingen en opzichtige horloges. Veel vrouwen in glansjurken met te diepe decolletés. “Georgische veehandelaren”, werd er gefluisterd. We beseften dat ook de Sovjet economie niet zonder stukjes vrije markt kon.

In een kiosk achteraf konden we voor enkele roebels een fles Russische wijn kopen. Op het etiket geen jaar en geen chateau, maar een cijfer. We kozen een rode nr. 92. Dat was een grote fout. Sovjet wijnen krijgen een nummer van 1 tot 100, van zeer droog tot zeer zoet. Nr. 92 betekende een ernstige aanslag op het glazuur van onze tanden.

Eindelijk vonden Eymert en ik een kroeg waar het binnen een gezellige drukte was. Dit was de soos van de Rode Jeugd en alleen voor partijleden en officiële delegaties. Die avond werd er een internationaal kampioenschap arm worstelen gehouden. De doorman was onverbiddelijk. We keken elkaar aan. Waren wij niet schoolkampioen kogelstoten en roeien geweest? Plechtig verkondigden we dat wij de Nederlandse delegatie arm worstelen waren. We werden toegelaten. De Russen zijn trots en zeer gastvrij. Achteraf herinner ik me meer van de grote hoeveelheden bier en wodka dan van de wedstrijden.

Op de slotavond was er Boris Gudonov in de Moskou Opera. In de pauze wachtte ons een banket met meer kaviaar en champagne dan ik ooit in mijn leven bij elkaar heb gezien. Ook in de tweede pauze. En in de derde pauze!