Voor de spotprijs van 600 gulden kon je in 1965 met de VERNU, het reisbureau van de Vereniging Nederland-USSR, mee voor een 11-daagse reis naar Moskou en Leningrad. Na zes jaar gymnasium vonden Eymert en ik dat te verkiezen boven de toen traditionele eindexamenreis naar Rome. Andere leden van ons reisgezelschap waren vier stugge CPN wethouders uit Zaandam, beloning voor 20 jaar trouwe dienst aan de partij. En dan de vrolijke Saar, nieuw lid van de CPN, die graag 100 gulden had betaald voor het lidmaatschap om daarmee de fl 200 korting op deze reis in de wacht te slepen. Reken maar. Saar was dolenthousiast over de reusachtige vijfpuntige rode ster op het Kremlin. Bij de eindoverwinning van de Zionisten zou deze met slechts een nieuw likje blauwe verf gewoon behouden kunnen blijven.

Was Moskou het beloofde arbeidersparadijs? De Metro was veel luxueuzer dan die in Londen of Parijs. Eymert en ik maakten de fout arbeideristisch in trui naar de Moskou Opera te gaan, waar alle andere toeschouwers in gala waren. In 1965 lag de Sovjet Unie nog voor op de VS in de ruimtevaart. Maar we zagen drommen slecht geklede voetgangers op de brede trottoirs, en weinig auto’s. Vrouwen met bezems veegden de straten. Het GUM is een spectaculair warenhuis naast het Rode Plein, met een groot aanbod van onbetaalbaar tot zeer goedkoop. We lieten de zilvergrijze bontjassen en berenmutsen voor wat ze waren. Maar voor een paar gulden kochten we grammofoonplaten van alle muziek van Rachmaninoff en Tsjaikovski. Het begin van mijn verzameling klassieke muziek.
We kwamen een man tegen met een zeer groot blok geel schuimrubber op zijn schouder. Vlak daarachter twee vrouwen die samen wel drie blokken droegen. Daarachter een groeiende optocht van sjouwers met geel schuimrubber. Wij waren getuige van een ‘run’ op het kennelijk schaarse schuimrubber.